Boşvermekten daha ağır kabullenmekten daha hafif mecburiyetim.

Sevgiliim burda biraz yaz kalmış. Bizim yazımızdan hani. Seni hissettiğim yazdan birazcık kalmış. Yaz bitti ya dersin sen şimdi,içimdeki yazdan habersiz. Biticek artık içimdeki yazda. Mevsim kış oldu artık. Sensizliğin ürpertisi farkettirdi bunu bana. Düşlerim kaldı diğer mevsimde ? Alamaz mıyım sevgili ? Dönüşü yok mudur ? Pekii,öyle olsun yüzüstü bırakıp gitmeler sana çok yakıştı zaten. Göğsümü yumruklaya yumruklaya ağlayışım seninde bana bir hediyen. 
Kendimi parmaklıklara sıkışmış,kıskıvrak,aciz biri olarak hissediyorum. Mecburiyetten olsa gerek .. Seni unutmaya,belkide hayatımın en değerli aylarını atmaya mecburum. Mecbur bıraktıın ! Şimdi yapacağım tek şey unutmak için kıçımı yırtmak. Hadi yine iyisin ;) Mecbur bıraktın ya beni,asla unutulamayacağın kesinleşti. Kabul edicem sadece yokluğunu. Senin hakkındaki mesajlarım silinmicek ama okunmayacakta. Her ağladığımda senin için gözyaşı döktüğümüde inkar etmicem hiçbir zaman.
Seni unutmaya mecbur kalacaksam niye sevdim ki ? Acınası durumlara düşmeye çok mu meraktım sanıyorsun ? Hayır işte hiçbir şey bildiğin gibi değil ! Düşlerime kat çıkarken sen yardım etmedin mi malzeme taşımaya ? İnkar etsene hadi. Hadi desene benim bi suçum yok. Diyemezsin,dememelisin bunu bana. O zaman daha bi düşersin,gözümde devleşen sen. 
Yarış dışı kaldım şimdi ben,gerçekten sevdiğine inandığım o şanslı kızın arasında. Sönen umutlarım alevlendirdi tüm mecburiyetlerimi. Unutmak yaşanmışlığın inkarıdır belkide. Ama sen inkar ettin,ben niye edemiyim ki. Aslında unutmaya başladım bazı şeyleri bize dair.Seni sana rağmen unutma çabam boşa belki ama yokluğunu kabullenmem değil,biliyorum. Neyini unutayım ki senin ? Ağzından çıkan her cümle için heyecanlanışlarımı mı,saatlerce süren konuşmalarımızı mı,kaprislerini mi neyinii ?! Hadi şimdi sen ver cevabını,seni dinliyorum ..

Seni sevmeler cumhuriyetinde,gözyaşlarım, gözyaşlarım,kafiye olsun diye değil ..